II lata blogowania!

Dwa lata minęło, jak jeden dzień!

To właśnie 10 stycznia 2013r. - pierwszy raz dodałem wpis na bloga. Ja, mały, zagubiony chłopiec, który był przerażony tym, że sobie nie poradzi.

Facet, piszący na blogu o modzie? - wydawało mi się to irracjonalne, że to nie wypali, a blog szybko padnie i zostanie przeze mnie zamknięty.

Tymczasem jestem tutaj już drugi rok. Co z moim życiem? - ja tego życia nie poznaję! - wszystko się zmieniło, ja się zmieniłem... To był mój czas na transformację, na to, aby dorosnąć do pewnych rzeczy.
Blog sam w sobie też uległ przemianie, stał się bardziej lifestyle'em - moda nieco zeszła na drugi plan, ale mam ciche marzenia, aby choć trochę powrócić do korzeni.

Ten blog jest świadkiem mojego szczęścia, a nieraz niemego krzyku rozpaczy. - moje życie wywróciło się do góry nogami. Nikt nie dawał wiary w to, że sobie poradzę: Przyjaciele, nawet nie chcieli dać mi szansy. Aczkolwiek tak jak i życie, tak też zmieniłem przyjaciół.

Mogę powiedzieć, że jestem człowiekiem szczęśliwym. Mam wokół siebie wszystko co daje mi siłę. Dziś jest dzień podsumowań, a także postanowień. Zatem postanawiam: 2015 - będzie moim rokiem. Teraz biorę stery w swoje ręce i wyruszam w rejs. Marzenia są po to, aby je spełniać.


Moje dorastanie to przemiana - wewnętrzna, zewnętrzna. Ja nie urodziłem się po to, aby być widzem. Tylko po to, aby być czynnym uczestnikiem wydarzeń.

Co dał mi blog? - niewyobrażalną odwagę. Jeszcze w tamtym roku zasiliłem szeregi agencji modeli Equal - pomyślałem sobie, że dlaczego by nie? - skoro lubię pozować, to co stoi mi na przeszkodzie, aby robić to profesjonalnie? - w tym roku zamierzam iść o krok dalej, mam nadzieję, że moje plany wypalą i uda mi się spełnić swoje kolejne marzenie.


To, że teraz na blogu są moje zdjęcia jest chyba moim ogromnym aktem odwagi. Przez prawie dwa lata nie zamieściłem na nim ani jednego swojego zdjęcia. Myślę, że to był głupi strach. Zupełnie niepotrzebny, ale bałem się zwyczajnie ludzkiego "hejtu", takiego nie wirtualnego, ale ulicznego. Jestem bardzo rozpoznawalny, charakterystyczny - każdy mnie zna. Często to przeszkadza, a niekiedy bawi. Pierwszy rok blogowania był zwykłą zabawą, drugi przerodził się w czystą pasję, w pewnym sensie, można by rzec, że w namiętność. "Zakochałem się" w tym co robię. Czystą miłością, blogowanie pomaga mi w spełnianiu siebie. Chyba nie wyobrażam już sobie innego życia.


Jestem jaki jestem - tego już nie zmienię. Mogę to tylko przekuć w atut, albo przepaść. Życie to codzienna sztuka akceptacji samego siebie. Tak jak wspominałem ostatnio - jestem dumny z tego kim jestem. Znam swoją wartość, nigdy nie zostanie zachwiana.

Podziękowania końcowe chyba należą się R. to z jej powodu wyrwałem się z letargu. Czuję się lżejszy, nareszcie wolny! - choć bywają gorsze dni, to ja jeszcze się wzbiję w powietrze.